Η Πάτυ έφυγε από κοντά μας την Πέμπτη το πρωί στις 17 Φεβρουαρίου του 2011. Έσβησε μέσα στη ζέστη του ιατρείου, στο κλουβάκι της. Αποφάσισε ότι δεν αξίζει πια να ζει σ’ αυτό τον κόσμο.
Βρέθηκε την τελευταία ημέρα του προηγούμενου χρόνου, και προσπαθήσαμε να την φροντίσουμε έκτοτε όσο μπορούσαμε περισσότερο. Με ένα πολύ πεσμένο ανοσοποιητικό σύστημα, εριλιχίωση και τη δεμοδηκτική ψώρα σε πολύ προχωρημένο στάδιο δεν μπορούσαν να γίνουν και πολλά. Μετά από ένα διάστημα που έδειξε να αναρρώνει καλά, υποτροπίασε και έφυγε από σηψαιμικό σοκ.
Η πρώτη αντίδραση μετά από τέτοιες περιπτώσεις είναι να κατηγορήσεις κάποιον. Πονάς και θυμώνεις με όλους και με όλα, και μάλλον έχεις και αφορμές καθώς παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες όλων, αν δεν υπάρξει οργάνωση και εξυγείανση των διαδικασιών και σωστή και μελετημένη συνεργασία με τον Δήμο, τίποτε δεν μπορεί να δουλέψει σωστά.
Σε έναν ιδανικό κόσμο θα ευχόμουν να είναι το τελευταίο θύμα της ανθρώπινης αναλγησίας, του εγωισμού και της βλακείας. Δυστυχώς όμως θα δούμε κι άλλα. Και θα πρέπει να είμαστε οχυρωμένοι, δυνατοί και ενωμένοι για να μπορούμε να αντέξουμε και να διαχειριστούμε το ψυχικό κόστος της τριβής με την ανθρωποκεντρική πραγματικότητα.
adespotakaterinis 
Σχολιάστε